Οι καιροί που προκαλούν την ΑΛΛΑΓΗ.

Πριν από 10 χρόνια ήμουν 20 χρονών.  Τότε δεν είχα υπολογιστή και το κινητό μου ήταν 3ών γραμμών με πρασινοκίτρινο φόντο και μαύρα τετραγωνάκια για γράμματα.
Ο πατέρας μου ακόμα ζούσε και τότε πήγαινα σε ένα ΤΕΕ.
Ναι, είχα τελειώσει το ενιαίο και επειδή ήθελα να περάσω σε σχολή με υπολογιστές, μην έχοντας ιδέα από αυτό, αποφάσισα να πάω σε Τεχνικό Λύκειο και να σπουδάσω πάλι, χάνοντας 3 χρόνια λόγω ότι ξανάκανα στην ουσία το λύκειο...
Τότε ήταν και που μου συνέβη το πιο σημαντικό γεγονός της ζωής μου έως τώρα.

Ξεκίνησα το τεχνικό θέλοντας να είμαι άλλος άνθρωπος.
Ήταν μία νέα αρχή, μία νέα ευκαιρία να διαλέξω ποιος θέλω να είμαι σε ένα νέο περιβάλλον, πριν το περιβάλλον προλάβει να με καθορίσει και να με κλείσει σε ένα κουτί και μία κοινωνία που απωθεί την αλλαγή.

Τα 3 προηγούμενα χρόνια του ενιαίου ήταν ως εξής: μέτριος έως κακός μαθητής, είχα 1-2 φίλους, 1 κολλητό, χόμπι ενός geek (comics, games κτλ), μία ντροπαλή προσωπικότητα η οποία ενισχυόταν από το λίγο παραπάνω βάρος στο σώμα μου και μία μεγάλη λίστα από ερωτικές απογοητεύσεις, ρίχνοντας το ψυχολογικό βάρος στην αιτία πως τα παθαίνω όλα αυτά εξαιτίας του ποιος είμαι. Με έσωζε το γεγονός ότι μπορούσα και κλεινόμουν στον κόσμο μου, δημιουργώντας μία ασφαλή ζώνη άνεσης από την οποία και λειτουργούσα. 

Τα 3 επόμενα χρόνια ήταν καταπέλτης για το ποιος είμαι σήμερα.

Δημιουργήθηκαν νέα δεδομένα που έπρεπε να επεξεργαστώ, ένας νέος κόσμος που θα έπρεπε να εγκλιματιστώ χωρίς να μπορώ να ξεπεράσω τις προσωπικές δυσκολίες με κάποιον εξωτερικό παράγοντα υποστήριξης, άρα ο παλιός μου εσωτερικός εαυτός ήταν ακόμα εκεί. Έπρεπε όμως να πάρω κάποιες αποφάσεις, ΕΠΕΙΔΗ υπήρχαν αυτές οι αλλαγές.

Έτσι αποφάσισα να είμαι πολύ ανοιχτός και να μιλάω με όλους, παίζοντας το χαλαρός και πολύ αστείος πάντοτε κάνοντας καλή παρέα με πάρα πολλά άτομα από όλα τα τμήματα της σχολής.
Αποφάσιζα να πλησιάζω παρέες με κορίτσια και να γνωρίζομαι μαζί τους και να διατηρώ ευχάριστες και φιλικές σχέσεις ξεπερνώντας το άγχος μου...

Προς έκπληξή μου στην τρίτη και τελευταία τάξη του Τεχνικού Λυκείου ήμουν μέσα στους 3 πρώτους σε ψήφους για το δεκαπενταμελές του σχολείου. Με γνώριζαν σχεδόν σε όλο το σχολείο, έκανα καλή παρέα με όλους, είχα μία υπέροχη κοπέλα, είχα πάρει αριστείο με 18+ και έκανα σκέψεις και κινήσεις τότε που έως τώρα με ακολουθούν.Και όλα αυτά εξαιτίας ενός τρομερού γεγονότος.
Της απόφασής μου να αλλάξω, για να μην με καθοδηγούν οι περιστάσεις.

Οι καιροί μας καλούν να παραδεχτούμε με ταπεινότητα το ποιοι είμαστε πραγματικά.
Τα λάθη μας και οι ψυχολογικές μας εσωτερικές συγκρούσεις είναι που μας κρατούσαν δεμένους μπροστά σε βήματα ανάπτυξης και αλλαγής.
Μήπως αυτοί οι καιροί είναι έτοιμοι για ακόμα μία τέτοια απόφαση; Ίσως και μία καθημερινή απόφαση, βήμα βήμα για να πλησιάσουμε σε αυτό που θέλουμε να είμαστε...
Ο Θεός μας έχει δώσει τα απαραίτητα για αυτό, αρκεί να πάρουμε αυτή τη ριμάδα την απόφαση, γιατί οι καιροί, όντως αλλάζουν... εμείς;

 "Αν η ζωή σου είναι ένα μήνυμα για τον κόσμο, κάνε τη φως και αλάτι για τον κόσμο ετούτο"
Φράση εμπνευσμένη από το Κατα Ματθαίον 5:13-16