Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

Αξίζει να παλέψεις για αυτό;

Αξίζει να παλέψεις για αυτό;




Ξέρεις, υπάρχουν φορές που πιστεύω σε αυτά τα οποία παλεύω να καταφέρω και άλλες φορές υπάρχουν τόσες αμφιβολίες για το αν αξίζει να παλέψεις για κάτι, που πραγματικά δεν ξέρεις πως να το διαχειριστείς...

Υπάρχουν εδώ 2 κατηγορίες:
-Πράγματα για τα οποία παλεύεις και έχεις τουλάχιστον το 80% του ελέγχου της κατάστασης, και - πράγματα για τα οποία παλεύεις και έχεις το πολύ ένα 20% του ελέγχου της κατάστασης σου...

Όταν μπορείς και έχεις το μεγαλύτερο μέρος του ελέγχου της κατάστασης σημαίνει πως όσο και δύσκολο να είναι το περιβάλλον στο οποίο συμμετέχεις, όσες δύσκολες να είναι και οι σημερινές καταστάσεις, εσύ μπορείς να καταφέρεις κινήσεις οι οποίες είναι δημιουργικές, αυθεντικές, ξεχωριστές, πρωτοπόρες, διαφορετικές, φρέσκες, αναπαλαιωμένες σε νέο πλαίσιο και νοοτροπία και γενικά οτιδήποτε μπορεί να σε κάνει να ξεχωρίσεις, το οποίο βρίσκεται στον έλεγχό σου, αρκεί να κάνεις σοφές επιλογές.

Τώρα όμως τι γίνεται με τις καταστάσεις στις οποίες έχεις το ελάχιστο μέρος του ελέγχου της κατάστασης, όπως για παράδειγμα στη διαχείριση άλλων ανθρώπων;
Σχέσεις εργασιακές, συνεργατικές, φιλίας ή αισθηματικές είναι συνήθως οι σχέσεις που μας "κολλάνε" και μας βάζουν σε θέσεις αμφιβολίας και στασιμότητας.
Θα έπρεπε να είναι απλά τα πράγματα, συμφωνώ...

Εδώ στα γράμματα αυτά, δεν έχω απαντήσεις για τη δεύτερη περίπτωση... όμως ξέρω κάποιον που ίσως να ξέρει, και ίσως να συμφωνήσετε μαζί του...

Δείτε το παρακάτω βίντεο, το οποίο με βρίσκει 95% σύμφωνο και μετά, πείτε μου τη γνώμη σας...



Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

Μωρά και Παιδιά... Όμως ενήλικες;

Μωρά και Παιδιά... Όμως ενήλικες;



Πριν από λίγες μέρες έτυχε να συζητάω με μία υπέροχη και ξεχωριστή κοπέλα.
Πάνω στην κουβέντα, μου είπε "εσείς οι άντρες είστε μωρά..." αμέσως εγώ (ο υπερασπιστής του εαυτού μου) είπα "και εμένα μωρό με θεωρείς;" Μου απαντάει, "άντε, μετά το μωρό γίνεστε παιδί, αλλά ενήλικες ποτέ"... Αμέσως, έψαχνα να της απαντήσω στο μυαλό μου κάτι έξυπνο αλλά... Στην ουσία είχε εν μέρη δίκιο...
Εκείνη, όπως και όλοι μας, συνεχώς συναντούμε καταστάσεις όπου ένας ενήλικας άνθρωπος δεν κάνει τις σωστές επιλογές και πράττει εντελώς αδικαιολόγητα... ή μήπως όχι;

Μου έρχεται στο μυαλό λοιπόν μία θεωρία στη ψυχολογία η οποία περιέχει 3 χαρακτήρες μέσα από τους οποίους όλοι οι άνθρωποι σχετιζόμαστε και ανάλογα με την ψυχολογική μας κατάσταση παίρνουμε στιγμιαίες ή και πιο μόνιμες αποφάσεις.
Οι 3 χαρακτήρες είναι οι εξής:
  • Γονέας (Επικριτικός ή Στοργικός)
  • Ενήλικας
  • Παιδί (Ελεύθερο ή Προσαρμοσμένο)

Υπάρχει αρκετή βιβλιογραφία, όπου ο κάθε ένας μπορεί να ψάξει στο internet, για το τί είναι το κάθε ένα και πως λειτουργούν όλα αυτά μαζί, μα θέλω να σταθώ σε ένα άλλο θέμα. Στο θέμα της αυτογνωσίας για το πως λειτουργώ εγώ, και πως λειτουργεί ένας τρίτος.

Ένα πράγμα που θα πρέπει να γνωρίζουμε, είναι πως η ψυχολογία του ατόμου κατά τη βάση της, είναι σε όλο τον κόσμο η ίδια. Δηλ, έτσι όπως αντιμετωπίζουμε έναν άνθρωπο με κάποιο ψυχικό πρόβλημα στην Ελλάδα, την ίδια τακτική θα κάνουμε και με έναν άνθρωπο στην Αμερική ή στη Ρωσία.
Στην παραπάνω εικόνα βλέπουμε πως ό κάθε άνθρωπος γύρω μας και μέσα μας, κάνει κάθε μέρα μία επιλογή, τις περισσότερες φορές από ασυνείδητη βάση, για το πως θα συμπεριφερθεί στιγμιαία σε περιπτώσεις γρήγορης αντίδρασης όπως επίσης για το πως θα συμπεριφερθεί μακροπρόθεσμα, με σοβαρές αποφάσεις που καλείται να πάρει για τη ζωή του, κάτι το οποίο είναι περισσότερο συνειδητό, παρά ασυνείδητο.

2 Παραδείγματα συμπεριφοράς όπου ανήκουν το ένα στο χαρακτήρα του παιδιού που είναι προσαρμοσμένο και το άλλο στο χαρακτήρα του παιδιού που είναι ελεύθερο/επαναστατικό. Μπορείτε να μαντέψετε, ποιο είναι ποιο;



Εδώ υπάρχει ένα άλλο βίντεο το οποίο θα σας κάνει μεγάλη έκπληξη στο πως αντιδρούν οι άνθρωποι, σε διάφορες περιπτώσεις, ανάλογα με τον τρόπο τον οποίο έχουν μεγαλώσει, έχοντας  τις 3 παραπάνω προσωπικότητες που ανάφερα. Εδώ βλέπετε όχι απλά στιγμιαίες αντιδράσεις αλλά βλέπετε πως αντιμετωπίζεις ο κάθε ένας (και οι 2 με την αντιμετώπιση του γονέα, ο ένας επικριτικός και ο άλλος στοργικός). Προσέξτε όμως ότι δεν χρησιμοποιούν απλά μία αντίδραση αλλά κάτι παραπάνω...
 Δείτε το βίντεο και διαβάστε τον επίλογο, για ένα απλό συμπέρασμα...


Στις αποφάσεις τις οποίες παίρνουμε κάθε μέρα και κάθε στιγμή καλούμαστε να τις πάρουμε όχι απλά σαν ενήλικες, σαν παιδιά ή γονείς, αλλά καλούμαστε να πάρουμε τις αποφάσεις ανάλογα με την περίσταση (1), το υπόβαθρο αρχών και αξιών μας (2),  και ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο αναπτυσσόμαστε (3)...
Στο βίντεο είδαμε ένα τέτοιο παράδειγμα, για το πως ο κάθε ένας, ΜΑΖΙ με την επιλογή του χαρακτηριστικού γνωρίσματος, πατάει σε κάποια ιδανικά που έχουν δημιουργηθεί από το πως μεγάλωσε και από το περιβάλλον του που αυτά πλάθουν τις αξίες και τις αρχές.

Αν και η υπέροχη αυτή κοπέλα στη κουβέντα μου μαζί της, είχε εν μέρη δίκιο, γιατί έτσι βίωσε τα πράγματα με συγκεκριμένα άτομα, πρέπει όλοι να καταλάβουμε κάτι που ακόμα και εγώ πολλές φορές ξεχνάω.
Πως δεν υπάρχει άνθρωπος στη ζωή του που δεν θα συμπεριφέρεται σαν παιδί, γιατί απλά όλοι μας έχουμε αυτό το γνώρισμα. Ούτε το να χρησιμοποιείς το παιδί μέσα σου είναι κακό γιατί αυτό είναι το γνώρισμα της αθωότητας και της χαράς.
Κυρίως πως εγώ και εσύ, πολλές φορές θα αδικήσουμε κάποιον (ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό)  επειδή χρησιμοποιούμε τα αρνητικά χαρακτηριστικά του παιδιού για να πάρουμε τις αποφάσεις στη ζωή μας. Άρα αυτό έλυσε το πρόβλημα;
Και ναι, και όχι...
Αν στους ανθρώπους που μας πληγώνουν συμπεριφερόμαστε όχι σαν ενήλικες και σαν γονείς, αλλά συναισθηματικά κάνουμε αυτό που κατηγορούμε.
Αν στον εαυτό μας συμπεριφερόμαστε συναισθηματικά παίρνοντας αποφάσεις οι οποίες δείχνουν πως αντί για να αντιμετωπίσουμε κάτι, το αποφεύγουμε, τότε κάνουμε αυτό που κατηγορούμε. Ίσως δεν το έχεις καταλάβει, όμως δεν μπορείς να αποφύγεις το να είσαι παιδί. 
Απλά πρέπει να το αναγνωρίσεις, μέσα στις καθημερινές σου αποφάσεις, και να καταλάβεις που αυτό σου κάνει τη ζωή πιο γεμάτη ή ποιο άδεια.
Όλοι είμαστε ίδιοι, όμως η κάθε μου απόφαση, χτίζει το ποιος είμαι και η κάθε μου απόφαση χτίζει τη συνήθεια και η συνήθεια το ποιος γίνομαι...
Ξέρω πως θα πληγωθώ από ανθρώπους που δεν αποφασίζουν όπως εγώ, όμως αν κάθε μέρα βηματίζω στο ποιος θέλω να είμαι, θα ελέγχω τη ζωή μου καλύτερα και θα πατάω πιο γερά στις δυνάμεις μου.
Αν και οι δυνάμεις του κάθε ένα ίσως να έχουν κάποιο περιορισμό, πάλι καλούμαστε να πάρουμε τις αποφάσεις εκείνες που θα μπορούν να φέρουν στη ζωή μας αυτές τις συνθήκες που θα μας επουλώσουν, θα μας δυναμώσουν, θα μας ωριμάσουν και θα μας φέρουν ειρήνη...



"Αν η ζωή σου είναι ένα μήνυμα για τον κόσμο, κάνε τη φως και αλάτι για τον κόσμο ετούτο"
Φράση εμπνευσμένη από το Κατά Ματθαίον 5:13-16



Οι καιροί που προκαλούν την ΑΛΛΑΓΗ.

Πριν από 10 χρόνια ήμουν 20 χρονών.  Τότε δεν είχα υπολογιστή και το κινητό μου ήταν 3ών γραμμών με πρασινοκίτρινο φόντο και μαύρα τετραγωνάκια για γράμματα.
Ο πατέρας μου ακόμα ζούσε και τότε πήγαινα σε ένα ΤΕΕ.
Ναι, είχα τελειώσει το ενιαίο και επειδή ήθελα να περάσω σε σχολή με υπολογιστές, μην έχοντας ιδέα από αυτό, αποφάσισα να πάω σε Τεχνικό Λύκειο και να σπουδάσω πάλι, χάνοντας 3 χρόνια λόγω ότι ξανάκανα στην ουσία το λύκειο...

Τότε ήταν και που μου συνέβη το πιο σημαντικό γεγονός της ζωής μου έως τώρα.
Ξεκίνησα το τεχνικό θέλοντας να είμαι άλλος άνθρωπος.
Ήταν μία νέα αρχή, μία νέα ευκαιρία να διαλέξω ποιος θέλω να 
είμαι σε ένα νέο περιβάλλον, πριν το περιβάλλον προλάβει να με καθορίσει και να με κλείσει σε ένα κουτί και μία κοινωνία που απωθεί την αλλαγή.

Τα 3 προηγούμενα χρόνια του ενιαίου ήταν ως εξής: μέτριος έως κακός μαθητής, είχα 1-2 φίλους, 1 κολλητό, χόμπι ενός geek (comics, games κτλ), μία ντροπαλή προσωπικότητα η οποία ενισχυόταν από το λίγο παραπάνω βάρος στο σώμα μου και μία μεγάλη λίστα από ερωτικές απογοητεύσεις, ρίχνοντας το ψυχολογικό βάρος στην αιτία πως τα παθαίνω όλα αυτά εξαιτίας του ποιος είμαι. Με έσωζε το γεγονός ότι μπορούσα και κλεινόμουν στον κόσμο μου, δημιουργώντας μία ασφαλή ζώνη άνεσης από την οποία και λειτουργούσα. 



Τα 3 επόμενα χρόνια ήταν καταπέλτης για το ποιος είμαι σήμερα.
Δημιουργήθηκαν νέα δεδομένα που έπρεπε να επεξεργαστώ, ένας νέος κόσμος που θα έπρεπε να εγκλιματιστώ χωρίς να μπορώ να ξεπεράσω τις προσωπικές δυσκολίες με κάποιον εξωτερικό παράγοντα υποστήριξης, άρα ο παλιός μου εσωτερικός εαυτός ήταν ακόμα εκεί. Έπρεπε όμως να πάρω κάποιες αποφάσεις, ΕΠΕΙΔΗ υπήρχαν αυτές οι αλλαγές.

Έτσι αποφάσισα να είμαι πολύ ανοιχτός και να μιλάω με όλους, παίζοντας το χαλαρός και πολύ αστείος πάντοτε κάνοντας καλή παρέα με πάρα πολλά άτομα από όλα τα τμήματα της σχολής.
Αποφάσιζα να πλησιάζω παρέες με κορίτσια και να γνωρίζομαι μαζί τους και να διατηρώ ευχάριστες και φιλικές σχέσεις ξεπερνώντας το άγχος μου...
Προς έκπληξή μου στην τρίτη και τελευταία τάξη του Τεχνικού Λυκείου ήμουν μέσα στους 3 πρώτους σε ψήφους για το δεκαπενταμελές του σχολείου. Με γνώριζαν σχεδόν σε όλο το σχολείο, έκανα καλή παρέα με όλους, είχα μία υπέροχη κοπέλα, είχα πάρει αριστείο με 18+ και έκανα σκέψεις και κινήσεις τότε που έως τώρα με ακολουθούν.Και όλα αυτά εξαιτίας ενός τρομερού γεγονότος.
Της απόφασής μου να αλλάξω, για να μην με καθοδηγούν οι περιστάσεις.


Οι καιροί μας καλούν να παραδεχτούμε με ταπεινότητα το ποιοι είμαστε πραγματικά.
Τα λάθη μας και οι ψυχολογικές μας εσωτερικές συγκρούσεις είναι που μας κρατούσαν δεμένους μπροστά σε βήματα ανάπτυξης και αλλαγής.
Μήπως αυτοί οι καιροί είναι έτοιμοι για ακόμα μία τέτοια απόφαση; Ίσως και μία καθημερινή απόφαση, βήμα βήμα για να πλησιάσουμε σε αυτό που θέλουμε να είμαστε...
Ο Θεός μας έχει δώσει τα απαραίτητα για αυτό, αρκεί να πάρουμε αυτή τη ριμάδα την απόφαση, γιατί οι καιροί, όντως αλλάζουν... εμείς;






 "Αν η ζωή σου είναι ένα μήνυμα για τον κόσμο, κάνε τη φως και αλάτι για τον κόσμο ετούτο"
Φράση εμπνευσμένη από το Κατα Ματθαίον 5:13-16